Co zawiera stwierdzenie Boga: „Ja jestem Pan, twój Bóg”?

1. Człowiek pragnie kochać i być kochanym. Doświadczenie ludzkiej miłości często zmienia nas i sprawia, że stajemy się lepsi, wrażliwsi, bardziej odpowiedzialni. Pragnienie miłości odnosi się nie tylko do swoich najbliższych ale przede wszystkim do Boga. Bóg umiłował człowieka od początku istnienia, stworzył go na swój obraz i podobieństwo. Pragnął, by człowiek cieszył się Jego bliskością. Mimo nieposłuszeństwa człowieka Bóg nie przestał go kochać, bo jest wierny swej odwiecznej miłości. Św. Paweł w II Liście do Tymoteusza pisał: „Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje bo nie może się zaprzeć samego siebie” (2 Tm 2, 13).

Dekalog w Tradycji Kościoła - „Religia własnej roboty jest tyle samo warta, co pieniądz własnej roboty. Taka religia jest fałszywym pieniądzem przed Bogiem” – napisał w jednym ze swoich listów pasterskich biskup Linzu w Austrii Franz Joseph Rudiger (+1880). To porównanie trafnie obrazuje wagę, jaką przywiązujemy do tego, by wiara, którą otrzymaliśmy, i którą przekazujemy kolejnym pokoleniom, była autentyczna. Jeśli tak troszczymy się o autentyczność pieniądza, to o ileż bardziej powinniśmy się troszczyć o autentyczność naszej wiary! Tę autentyczność gwarantuje nam niezmienna Tradycja Kościoła.

Jaki jest związek „Dekalogu” z Pismem Świętym? Dekalog, czyli „Dziesięć przykazań Bożych”, to oprócz modlitw takich jakich „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Maryjo” czy „Wierzę w Boga” jeden z tekstów, który każdy wierzący poznaje W dzieciństwie. Dekalog jest częścią pacierza. Na jego temat napisano wiele. Krzysztof Kieślowski „Dekalogowi” poświęcił cały cykl filmów. W mediach co jakiś czas ponawia się dyskusję dotyczącą zasad moralnych, zawartych w Dziesięciu Przykazaniach. Warto więc spytać: Jakie jest źródło Dekalogu? Kiedy został on przekazany ludziom? I skąd o tym wiemy?

V Przykazanie kościelne: „Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła": każda parafia oprócz wymiaru duchowego ma również wymiar materialny. Wierni gromadzą się w wybudowanych z wielkim trudem i przez wieki ozdabianych kościołach. Do dóbr doczesnych parafii zalicza się też cmentarz, plebania, sale duszpasterskie, szkoły. Wszystkie one służą wspólnocie. Dobra te wymagają jednak ciągłej troski. Dlatego piąte przykazanie kościelne przypomina, że obowiązkiem katolika jest „troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła”.

IV przykazanie kościelne: „Zachować nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresach pokuty powstrzymać się od udziału w zabawach” - Post jest jednym z trzech chrześcijańskich filarów życia duchowego. Co skłania człowieka do zachowywania postu? Człowiek, który pości, chce powiedzieć Bogu, że całkowicie zdaje się na Niego, że poddaje się Jego woli. Postawa człowieka poszczącego jest postawą pokory i ufności. Chrześcijanin pragnie poprzez post pokutować i zadośćuczynić za swoje grzechy oraz zjednoczyć się z cierpiącym Zbawicielem.

III Przykazanie Kościelne: „Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię Świętą”. Jan Paweł II w „Liście do dzieci” napisał: „niezapomnianym spotkaniem z Panem Jezusem jest bez wątpienia Pierwsza Komunia Święta”. Ze wzruszeniem wspominał ten dzień swojego życia. Podobnie większość przyjmujących po raz pierwszy Jezusa doświadcza radości i pragnie przyjmować Go jak najczęściej. Co dzieje się potem? Ze smutkiem trzeba sobie uświadomić fakt, że obecnie w Polsce dwie trzecie ochrzczonych nie uczestniczy w niedzielnej Eucharystii, a jeszcze większy procent rezygnuje ze spowiedzi i Komunii Świętej.

II Przykazanie Kościelne: „Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty”. Podczas wizyty w Polsce w 1991 r., Jan Paweł II mówił: „Nie zapominajmy, że pieniądz, bogactwo i różne wygody tego świata przemijają. Osoba ludzka jest ważniejsza niż rzeczy, a dusza jest ważniejsza niż ciało”. W trosce o naszą duszę, o osiągnięcie życia wiecznego i oglądanie Boga twarzą w twarz Kościół, jak zatroskana matka, zobowiązuje swoje dzieci w drugim przykazaniu kościelnym, by przynajmniej raz w roku pojednały się z Bogiem i ludźmi w sakramencie pokuty.

I Przykazanie Kościelne: „W niedzielę i święta nakazane uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych”. Jan Paweł II w Liście apostolskim o świętowaniu niedzieli napisał: „Jeszcze stosunkowo niedawno świętowanie niedzieli było ułatwione w krajach o tradycji chrześcijańskiej przez liczny udział rzesz wiernych i niejako przez samą organizację społeczeństwa, w którym odpoczynek niedzielny stanowił trwały element prawodawstwa dotyczącego różnych form pracy. Dzisiaj jednak, nawet w krajach, w których świąteczny charakter tego dnia jest zagwarantowany ustawowo, ewolucja sytuacji społeczno-ekonomicznej doprowadziła w wielu przypadkach do głębokich przemian w zachowaniach zbiorowych i w konsekwencji także w samym charakterze niedzieli”. Jak wygląda nasze świętowanie Dnia Pańskiego? Czy właściwie wykorzystujemy dany przez Boga czas?

Przykazania kościelne: Pamiętamy z Katechizmu, że oprócz Przykazań Bożych są jeszcze przykazania, które ustanowił Kościół. Czy Kościół może ustanawiać albo zmieniać jakieś przykazania? Przykazań Bożych nikt zmienić nie może, ale Pan Jezus dał Kościołowi prawo ustanawiania dodatkowych przykazań, które mogą ulegać zmianie.

Dlaczego Kościół ingeruje w dziedzinę moralności? W raju szatan obiecał pierwszym rodzicom, że będą równi Bogu i będą mogli decydować o tym co jest dobre, a co jest złe. Współczesny człowiek bardzo wysoko ceni własną wolność, tylko że rozumie ją jako prawo do decydowania o każdym aspekcie swego życia. To sprawia, że człowiek akceptuje wybory, które normalnie ocenia się jako moralnie naganne. Kościołowi często odmawia się prawa zabierania głosu w takich sprawach jak: moralność, sprawiedliwość społeczna, przestrzeganie praw człowieka czy zasad życia rodzinnego i społecznego.

Czy wszyscy jesteśmy powołani do świętości? Kiedy słyszymy słowo „święty” czy „świętość”, to wydaje się nam ono jakby z innego świata. Często myślimy, że światy to ktoś z obrazka, ktoś prawie nierzeczywisty, z innego świata.  Taki sposób rozumowania powoduje, że traktujemy świętych jako niedościgłe ideały, a osiągnięcie świętości przez nas samych jako wręcz niemożliwe. Warto w tym miejscu postawić pytania: jakie jest moje rozumienie świętości? Czy ideał doskonałości chrześcijańskiej jest dostępny jedynie wybranym «geniuszom» świętości? Czy ja, człowiek XXI wieku, też mogę zostać świętym.