zapis z Kroniki parafii pw. św. Józefa w Stargardzie

"Pociągi nie kursowały, wszystko było nienormalne, ciągle wojenne. Księża – uzbrojeni jedynie w pozwolenie na przejazd od prezydenta Zaremby - od samego rana szykowali się do drogi. Na szczęście mogli zabrać się ciężarówkami z dużą grupą poznańskich robotników, która jechała do Szczecina, by tam tworzyć nowe, polskie miasto. Pięćdziesiąt ludzi i tylko 4 auta. Rozpierała ich radość przed nieznanym. Może też odrobina niepokoju. No bo jednak wszystko nieznane, ale przecież w końcu będą robić to, do czego szykowali się, wstępując do swojego zakonu. Dziewięć godzin ciężarówki turlały się z Poznania do Szczecina. Ciągle było bardzo niebezpiecznie. Po drogach wałęsały się grupy różnych ludzi: podejrzanych i tych wzbudzających zaufanie. Ale na wojnie tak łatwo się pomylić…

Około siedemnastej ciężarówki zatrzymały się wśród zrujnowanych kamienic. Nagle przybysze zostali otoczeni przez nieznanych ludzi. Na szczęście mówili po polsku. Słychać było zewsząd: „Zawracajcie! Zawracajcie!”. Byli zdezorientowani. O co chodzi? Tu mają przecież zaproszenie ze strony polskich władz Szczecina, tłukli się w tych niewygodnych ciężarówkach tyle godzin. I po co? Żeby zawracać? Okazało się, że Sowieci nakazali wszystkim Polakom opuścić Szczecin! Natychmiast! Bez dyskusji! Pytania nie są wskazane!

Ksiądz Tadeusz i ksiądz Edmund wskakują ponownie na ciężarówkę. Jadą na wschód. Wieczór zaczyna malować niebo czerwienią zachodzącego słońca. Gdzie się zatrzymać? Tu wszędzie naprawdę nie jest bezpiecznie! Czterdzieści kilometrów jechali ponad godzinę. Zobaczyli przed sobą miasto. Droga prowadziła prosto na wieżę jakiegoś kościoła. Był on drogowskazem. Tam może być bezpiecznie. Stargard – taką nazwę odczytali na wiadukcie kolejowym".