W 1947 roku ksiądz Prymas przekazał ojcu Ignacemu Posadzemu - generałowi Towarzystwa Chrystusowego - list ks. Ziei, polecający p. Łucję Górską do współpracy, ze słowami: „sprawa w tej chwili nie wydaje się aktualną, ale warto te inspiracje poznać, by nimi w chwili Bożej pokierować". Na innym miejscu kard. Hlond powiedział: „Siostry mogą piękną rolę odegrać, jako pomoc w pracy duszpasterskiej".

Te inspiracje przechowywał w swoim sercu ks. Ignacy Posadzy, który uważał za swój obowiązek, aby nie odstępować od myśli i inicjatywy księdza kardynała Hlonda. Na I Kapitule Towarzystwa (1951) porusza sprawę założenia zgromadzenia żeńskiego, przedstawiając plan zmarłego ks. Prymasa. Kapituła aprobuje projekt, ale warunki polityczne w kraju są jeszcze „nieodpowiednie".

Na II Kapitule w 1957 roku uchwała ta jest reaktywowana. Ojciec Posadzy, zachęcony przez Ordynariusza ks. abp. Baraniaka, przystępuje do rozpoczęcia nowego dzieła. Wędrując po świecie, spotyka się z polskimi emigrantami, widzi ich nędzę i opuszczenie duchowe. Już w czasach kleryckich organizował dla nich nabożeństwa słowa Bożego, poświęcając im czas wakacji. Żył pragnieniem niesienia światła Ewangelii zagubionym w obcym świecie Rodakom. W 1958 roku uznał, że chwila sposobna nadeszła i zaczął gromadzić kandydatki do nowego żeńskiego zgromadzenia.

W II połowie 1958 roku Ojciec umieszcza pierwsze kandydatki u Sióstr Salezjanek w Rokitnie, gdzie uczestniczą w kursie katechetycznym. Sam sprawuje duchową opiekę nad kandydatkami, odwiedza je i głosi konferencje o potrzebach duchowych Polonii oraz o wartości powołania zakonnego. Równocześnie kontaktuje się z Przełożoną Generalną Zgromadzenia Sióstr Felicjanek, „ponieważ to Zgromadzenie ma piękne osiągnięcia w działalności apostolskiej wśród Polonii". Zarząd Generalny Sióstr Felicjanek wyraża zgodę na afiliację nowego instytutu do swojego Zgromadzenia w charakterze odrębnej Prowincji pod nazwą: Sióstr Felicjanek - Misjonarek. Ta koncepcja została zaaprobowana przez: ks. abp. Antoniego Baraniaka, ordynariusza poznańskiego i ks. kard. Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski. W lipcu 1959 roku ojciec Ignacy przyjmuje do postulatu 17 aspirantek. Pierwszym domem Sióstr zostaje dworek w Morasku, przekazany nowemu Zgromadzeniu przez Towarzystwo Chrystusowe.

21 listopada 1959 roku - Kościół zatwierdził nowe Zgromadzenie na prawie diecezjalnym. Zaczęły napływać dziewczęta chętne poświęcić się służbie dla naszych rodaków - emigrantów. O. Posadzy zapalał je duchem misyjnym oraz gorliwością w służbie Bogu i Polonii. Wlewał w nie zapał apostolski, aby szły do polskich tułaczy: głosić Chrystusa i pozyskać ich dusze dla Boga.

Już w 1961 roku pierwsze Siostry zostają wysłane na placówkę duszpasterską w kraju. Zapotrzebowanie na pracę Sióstr rośnie, powstają placówki Sióstr przy parafiach księży Towarzystwa Chrystusowego na Pomorzu Szczecińskim oraz we Władysławowie. W następnych latach Zgromadzenie zakłada kolejne placówki w diecezji poznańskiej, warszawskiej i tarnowskiej.

Ważny moment w rozwoju Zgromadzenia miał miejsce w lipcu 1978 roku, gdy pierwsze Misjonarki Chrystusa Króla opuściły Ojczyznę, by udać się do braci emigrantów w dalekiej Kalifornii. W następnych latach nastąpiły dalsze wyjazdy Sióstr na kolejne placówki Zgromadzenia. Obecnie pracujemy na 33 placówkach zagranicznych: w Wielkiej Brytanii, Australii, Białorusi, Brazylii, Kanadzie, Niemczech, Stanach Zjednoczonych, na Węgrzech, we Włoszech, w Belgii oraz w Grecji. Nasza posługa jest zróżnicowana, w zależności od potrzeb oraz rodzaju środowiska polonijnego w danym kraju.

Kościół docenił działalność naszego Zgromadzenia. W 1994 roku Metropolita Poznański, ksiądz arcybiskup Jerzy Stroba, wystąpił do Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego z prośbą o przyznanie Zgromadzeniu praw papieskich. Po przyglądnięciu się formacji i pracy apostolskiej sióstr oraz przeanalizowaniu Konstytucji i Dyrektorium Zgromadzenia Kongregacja wydała Dekret przyznający Zgromadzeniu prawa papieskie. Dekret ten został podpisany przez Papieża Jana Pawła II w Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata - 24 listopada 1996 roku.

Zgromadzenie obecnie liczy:

• 189 sióstr wieczystek
• 14 sióstr juniorystek
• 10 nowicjuszek
•  7 postulantek

Z tej liczby 108 sióstr pracuje na placówkach zagranicznych Zgromadzenia.

„Królowi wieków nieśmiertelnemu, niewidzialnemu, Jedynemu Bogu niech będzie cześć i chwała...". Tymi słowami rozpoczyna się nasza codzienna modlitwa. Dziękujemy Bogu za wielki dar, jakim jest powołanie zakonne każdej z nas. Przychodzimy do Zgromadzenia wezwane głosem Chrystusa, by oddać siebie na całopalną ofiarę w służbie Bogu i Polonii świata. Nieważne jest, gdzie pracujemy i jakie prace wykonujemy, gdyż na każdym miejscu, wiernie spełniając powierzony nam obowiązek, realizujemy charyzmat Zgromadzenia, którym jest:

• ukochanie sprawy Bożej wśród Polonii,
• pragnienie ofiary z siebie,
• bezwarunkowa karność wewnętrzna w duchu wiary.

Wszystko, co czynimy - nasze modlitwy i prace - ofiarujemy za Rodaków rozsianych po wszystkich kontynentach świata. W przypowieści o siewcy Jezus mówi, że siewca „wyszedł”, a nie mówi się, że powrócił. Kontynuuje sianie ziarna nie wiedząc, ile tego ziarna i na jakiej glebie przyniesie owoc. Siew nie może być interesowny, obliczeniowy, ostrożny czy przezorny, ale szczodry i obfity.

Mówiąc o wkładzie ludzkim do promocji wiary św. Paweł oświadcza: „Ja siałem, Apollos podlewał, lecz Bóg dał wzrost” (1 Kor 3, 6). W tym działaniu człowiek, każda z nas, jest tylko narzędziem w rękach Boga. Królestwo Boże jest podobne do siewcy, który wyszedł siać; czy śpi lub czuwa w nocy, czy w dzień, nasienie kiełkuje i rośnie. W jaki sposób, on sam tego nie wie. Ponieważ ziemia rodzi sama najpierw łodygę, która rośnie, a potem ziarno w kłosie.

 https://www.mchr.pl/index.php/homepage/historia-m/historia