Dodajmy, że posłuszeństwo Prawu w kwestii obrzezania również jest częścią ich pierwszego wspólnego dzieła. Aby Jezus mógł oficjalnie wejść do religijnej społeczności Izraela, potrzebne było współdziałanie ojca i matki. Józef i Maryja mogliby oczywiście odwoływać się do faktu, że Jezus stoi ponad wymaganiem Prawa, ponad wymaganiem owego znaku przymierza Boga z Abrahamem i z całym jego potomstwem. Zrozumieli jednak, że trzeba podporządkować się Prawu, że sam Jezus musi mu się podporządkować, żeby pozostać ukrytym przed ludzkimi oczyma, przed oczyma swojego ludu i - patrząc jeszcze głębiej - musi podporządkować się Prawu, aby żyjąc nim, je wypełnić. Poddając się obrzezaniu, Jezus nadaje temu znakowi, „sakramentowi”, zupełnie nową wartość, całe bowiem ciało Jezusa - ciało umiłowanego Syna Ojca - jest całkowicie poświęcone Bogu, zanim jeszcze zostało obrzezane. Ten znak niczego Jezusowi nie dodaje, jednak przyjmując go, Jezus nadaje mu nowe znaczenie.

Ofiarowanie Jezusa w świątyni

Drugie wspólne dzieło Józefa i Maryi, spełnione wobec Dzieciątka Jezus, również ma wymiar religijny i dotyczy wypełnienia Prawa:

Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby przedstawić Panu. [...] Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie (Łk 2, 22-24).

Kiedy zaś Rodzice, kontynuuje św. Łukasz, ,,wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa”, starzec Symeon ,,z natchnienia Ducha” przyszedł do świątyni, wziął Dzieciątko w objęcia i błogosławił Boga, głosząc, ze zakończył się czas oczekiwania:

Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela (Łk 2, 29-32).

Jak dodaje ewangelista, „Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono” (Łk 2, 33). Józef wraz z Maryją jest zadziwiony tym, co starzec Symeon prorokuje o Dzieciątku Jezus. Józef miał w prawdzie swoje odrębne zwiastowanie (po zwiastowaniu Maryi) kiedy anioł mu zapowiedział, że Jezus będzie Zbawicielem ludu, wybawicielem z grzechów; tutaj jednak Bóg przez Symeona zwiastuje Józefowi i Maryi, potwierdzając , sankcjonując po Bożemu doniosłość ich wspólnego dzieła. Symeon w obecności Jezusa uznaje, ze kapłaństwo lewickie może się zakończyć, gdyż obietnica wypełnia się w Jezusie; Symeon ogłasza również, że Jezus przynosi zbawienie nie tylko własnemu narodowi, ale wszystkim. Jezus jako chwała Izraela prawdziwie jest światłem, które ma oświecić wszystkie ludy.

To kapłańskie proroctwo, wygłoszone w obecności Maryi i Józefa, obydwojga razem, musiało wstrząsnąć Józefem; od kiedy bowiem prowadzą wspólne życie, po raz pierwszy jednocześnie otrzymują proroctwo dotyczące Jezusa, i to w świątyni. A proroctwo to głosi, że stary sługa musi odejść, zęby zrobić miejsce Jezusowi.

Starzec Symeon rozgłasza swoją radość obojgu - Józefowi i Maryi - jednak po udzieleniu im błogosławieństwa, zwraca się już tylko do Maryi i wyjawia:

Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą - a Twoją duszę miecz przeniknie - aby na jaw wyszły zamysły serc wielu (Łk 2, 34-35).

Józef jest świadkiem proroctwa dotyczącego Dzieciątka i Jego Matki. Zapada mu ono w serce, skoro bowiem jest przeznaczone dla Maryi, to również dla niego. Musi się nim posługiwać nie tylko po to, żeby patrzeć na Maryję w nowy sposób, ale również po to, by razem z Nią przeżywać tę samą tajemnicę, patrząc na Jezusa tak samo jak Ona.

Domem Jezusa są ludzie (Boże Ciało 2013)

„Sercem wierzę i ustami wyznaję” – słowa te, które znalazły się w czwartym ołtarzu nie należą ani do papieża Benedykta XVI, ani do papieża Franciszka, choć obaj je realizują, a także uczą nas jak z nich czynić naszą własną odpowiedź na Bożą miłość we współczesnym świecie. Słowa te pochodzą z listu św. Pawła Apostoła do Rzymian.

Święty Paweł otwiera przed adresatami listu swoje serce i zwierza się z tego, jak bardzo mu zależy na zbawieniu ludzi, do których posyła go Bóg. Mówi, że codziennie się za nich modli, bo lęka się, że za bardzo ufają sobie, a za mało Bogu. Obawia się, że taka postawa, w której człowiek liczy głównie na własne siły, może być jednocześnie zrezygnowaniem z tego wszystkiego co daje człowiekowi Chrystus albo wręcz – odrzuceniem Chrystusa.

Nawet wtedy kiedy adresaci listu Pawłowego zachowywali przykazania, to rozumieli to jako owoc tylko swojego wysiłku i w konsekwencji myśleli, że pomnażając ten wysiłek sami szturmem zdobędą niebo, jak się zdobywa warowny zamek. Gdzie się podziała ich pokora? Co się stało z ich wiarą? Gdzie wreszcie miejsce dla Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał, abyśmy mogli być zbawieni. Gdzie pamięć o tym, że bramy nieba otwiera jedynie Chrystus, a nie moja – nawet nieudawana, nawet prawdziwa – pobożność.

Św. Paweł mówił: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie”. Jak to zrozumieć? Kluczem do zrozumienia słów Apostoła Narodów jest uznanie siebie za grzesznika. Tak, właśnie za grzesznika! Czyli za kogoś, kto nie jest doskonały i popełnia błędy. Za kogoś, kto potrzebuje pomocy w osiągnięciu zbawienia. Potrzebuje przewodnika w drodze do nieba. Potrzebuje Chrystusa i Jego Kościoła.

Faryzeuszom żydowskim wykształconym w rozumieniu Prawa Bożego daleko było do takich konkluzji. W swoim religijnym nacjonalizmie stawiali siebie znacznie wyżej niż pogan. A w swojej pysze odrzucili Chrystusa jako konieczną pomoc w osiągnięciu zbawienia. Za to właśnie poganie – których św. Paweł oczarował historią o Jezusie – zrozumieli, że wszystko zawdzięczają Jezusowi. Że wiara jest tylko ludzkim sposobem odpowiedzi na nieopisaną, niezwykłą, nieoczekiwaną i po ludzku niezrozumianą miłość Boga. Byli zachwyceni, że ktoś może ich – którzy jeszcze niedawno nic o Bogu nie wiedzieli – że ktoś może ich tak bardzo pokochać. Bez żadnej ich zasługi. Bez żadnego starania się. Bez żadnego powodu.

I w blasku tej Bożej miłości zrozumieli, że są grzesznikami. To tak jakby dopiero w blasku słońca widzieć bród, który mrok czy półmrok skutecznie maskuje. Im bliżej jestem Boga – tym wyraźniej dostrzegam plamy na moim sercu i tym boleśniej odczuwam moje braki, moje niedoskonałości i moje grzechy. Jeśli się od Niego oddalam – mówię – nie mam grzechów. Bo w duchowy sposób staję się ślepcem. Ale to przecież nie dowodzi, że słońce zgasło, tylko, że ja już nie umiem go dostrzec.

Św. Paweł jest mądrym człowiekiem i wie, skąd się bierze w sercach ludzi wiara w Boga. Rozumie, że poganom było trudniej niż Żydom poznać Jezusa, modlić się do Niego, czy wreszcie Go pokochać i naśladować?

Żali się w swoim liście i woła: „Jak więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jak mieli uwierzyć w Tego, o którym nie słyszeli? Jak mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił? Jak mieli im głosić, jeśli nie zostali posłani?”

Apostoł dobrze rozumiał, że wiara to skarb przekazywany z pokolenia na pokolenie, przekazywany z miłością i autorytetem. Wiedział, jak bardzo jest ona potrzebna człowiekowi.

I my o tym wiemy. Wiemy, że człowiek o silnej wierze potrafi skutecznie przeciwstawić się wrogom religii i nieprzyjaciołom Boga. Człowiek o wypróbowanej wierze nie podda się byle jakiej propagandzie i bezmyślnemu bełkotowi, którego wokół pełno. Wierzący o skrystalizowanych przekonaniach i świadomy swojej wiary nie daje się rozstawiać po kątach przez byle kogo. Po prostu człowiek, który naprawdę zaufał Jezusowi nie daje się łatwo zastraszyć, zapchnąć z obranej drogi wiary, nie daje się kupić, czy wykorzystać. Nie idzie na poniżające kompromisy, nie ucieka cię do szantażów i nie powołuje się na anonimy. Nie krzywdzi innych z niskich pobudek. 

Św. Paweł rozumiał, że wiara należy do kategorii tych dóbr, z których nie wolno zrezygnować i których nie da się niczym zastąpić. Wiedział także, że zawsze będą tacy, w każdym pokoleniu, którzy będą próbowali ją wyszydzić, wyśmiać, zminimalizować jej znaczenie, wypaczyć albo zastąpić rozmaitymi ideologiami, różnymi niby – wiarami, pseudo – wiarami, imitacjami tego, co człowiekowi może ofiarować tylko Chrystus. Tylko Chrystus.

Przerabialiśmy ideologie totalitarne. Dzisiaj życie funduje nam inne formy… ale one wszystkie – powtarzam to z całą mocą – one wszystkie są bezradne wobec majestatu samego Boga i wobec człowieka żywo przez wiarę związanego z Bogiem. To jak poszczekiwanie podwórkowego kundelka na słońce stojące w zenicie.

Natomiast dla człowieka o słabej wierze, o wierze nieugruntowanej i nie karmionej Bożą łaską i przykładami wiary w rodzinie, o wierze bez fundamentu intelektualnego i bez osobistego doświadczenia Boga – te współczesne sposoby walki z wiarą – rzeczywiście mogą okazać się śmiertelnie niebezpieczne. Śmiertelnie, bo wiarę w sercu człowieka naprawdę można zabić.

Wiarę w sercu dziecka może zabić własny rodzić – który jej nie podziela, który jej nie pielęgnuje. Wiarę w sercu nastolatka może zabić drugi nastolatek, który staje się idolem, albo wskazuje na idola (czy zastanowiliśmy się kiedyś, co oznacza słowo idol – to inaczej bożek, czyli ktoś, kto w sercu człowieka może zająć miejsce Boga). Wiarę w sercu każdego człowieka może zabić drugi człowiek. W jaki sposób: przez zgorszenie; przez zły przykład; przez nie dbanie o własną wiarę; przez grzechy, których powinien się wstydzić, a którymi się szczyci.   

Cóż zatem mamy czynić? My ludzie, którzy idziemy za Jezusem przez życie, tak jak szliśmy w dzisiejszej procesji. Co mamy czynić? Co by nam doradził św. Paweł?

Powtórzymy jeszcze raz słowa Apostoła Narodów: „Jak mają wzywać pomocy Tego, w którego nie wierzyli? Jak mają uwierzyć w Tego, o którym nie słyszeli? Jak mają usłyszeć, skoro brakuje świadków? Skąd brać więc świadków wiary?

Poczujcie moim bracia i siostry, że oto jesteście posłani z zadaniem niesienia wiary. Trudne zadanie? Tak. Bardzo trudne. Ale nie jesteście sami. Możecie zawsze liczyć na zmartwychwstałego Pana, który nie zostawi Was samymi. Więcej. Wyposażył was w dary Ducha Świętego, czyli w odpowiednie narzędzia, aby wiarę w swoich sercach umacniać. Przyjmijcie to, jako zadanie, które na każdego z nas w Roku Wiary, na nowo nakłada Bóg: musimy lepiej poznawać swoją wiarę, aby mocniej pokochać i Chrystusa i Jego Kościół. Musimy uwierzyć, że w oczach Boga jesteśmy apostołami współczesności. To nas sam Bóg obdarzył zaufaniem. I to nas sam Bóg posyła do smutnego, przestraszonego, pogubionego i często pozbawionego nadziei świata. Właśnie nas. To nie jest zadanie tylko dla kapłanów, a dzisiaj może nawet nie przede wszystkim dla kapłanów.

Bóg potrzebuje ludzi, wierzących ojców i matek, którzy nie będą się bali opowiadać swoim dzieciom o swojej wierze. Bóg potrzebuje młodych ludzi, którzy w świecie plastikowych wartości oraz promocji grzechu i kłamstwa – powiedzą: Tak, to prawda, jesteśmy grzesznikami, ale idziemy przez życie z Chrystusem, bo tylko On może uczynić nas szczęśliwymi. Tak, to prawda, nie jesteśmy doskonali, ale całą naszą nadzieję składamy w Bogu i codziennie, w osobistej modlitwie powierzamy Mu nasze życie. Tak, to prawda, nie zawsze znajdujemy mądre argumenty, aby uzasadnić naszą wiarę, ale dzisiaj z całej głębi naszego życia, naszych doświadczeń, naszych upadków, z całej głębi naszych modlitw i naszych nadziei powtarzamy, wobec zgromadzonych tu naszych barci i sióstr, stojąc na głównym Placu Stargardu, wobec całego współczesnego świata; powtarzamy słowa św. Pawła Apostoła i ufamy, że Bóg je usłyszy: sercem wierzę i ustami wyznaję, że JEZUS JEST PANEM.

Papież Benedykt XVI często przypominał, że to Duch Święty w każdym pokoleniu gromadzi nowych ludzi i czyni z nich Kościół. Nigdy nie zapominajmy o tym, że to nie my się spotykamy, aby stworzyć Kościół, ale, że to On nas szuka, woła, zaprasza i gromadzi. Także dzisiaj. Także teraz.

Papież Franciszek w pierwszych dniach swojego pontyfikatu naucza nas, że domem Boga są ludzie. A więc nie miejsca, nawet nie świątynie w pierwszym rzędzie, ale właśnie ludzie. Moi drodzy, idąc razem z Wami w procesji za Eucharystycznym Panem, dziękowałem Mu za to, że w Stargardzie, w parafii św. Józefa jest wiele takich serca, które są dla Niego domem, że jest wiele takich serc, które są domem dla Jezusa. I modliłem się także o to, żeby takich serce przybywało.

Kalendarium wydarzeń:  

23 czerwca - godz. 12.30 - Msza św. z pożegnaniem proboszcza (+ poczęstunek).  

24.06.2013 - Odpust św. Jana Chrzciciela (18.00 - Nabożeństwo do św. Jana Chrzciciela i procesja eucharystyczna. 18.30 - Msza św. ).